dick-en-syl-reis-naar-kenia.reismee.nl

Dag 12 t/m 21

Wel wat veel maar ja, nu even goed wifi dus daar moet je van genieten!!

Dag 12
Gisteren is één van de aannemers begonnen met het verwijderen van het dak. Dat gaat op z’n Keniaans. In zijn eentje met beperkt gereedschap, maar vandaag is die klus geklaard en ziet het er best goed uit. Vanmorgen is madame Mary met de andere aannemer naar de cementfabriek geweest om daar de eerste zakken cement aan te schaffen, daarna staal gehaald en aan het eind van de dag werd de eerste 2 ton rivierzand gebracht.
Met een pikhouweel en een schep is begonnen een geul te bikken zodat daarin de fundering kan worden gemaakt. A hell of a job in de volle zon. Twee mannen bikken om beurten een kwartiertje en geven dan de houweel over aan de ander, echt teamwork dat zie je hier niet vaak.
Ondertussen werkt Dick met de werkmannen mee en ben ik weer in de klas bij madame Christie. Er zijn 2 leerlingen die ondersteund moeten worden met Engels. Hen geef ik apart bijles, ik kijk wat werk na en leer ze een paar woorden Nederlands. Zij leren mij een paar woorden Kiswahili.
Daarna geef ik ze een tekenopdracht omdat mme Christie opeens verdwenen is. Gelukkig komt ze terug en geeft de kinderen een huiswerkopdracht. Tijd voor mij om te zien of ik nog bij het werk kan helpen van de aannemers.
Ondertussen komt Dick langs en vertelt dat het werk stilligt omdat er geen vergunning lijkt te zijn om een fundering te maken. Dit lijkt een behoorlijke streep door de rekening. De heren, die zeggen namens de overheid te komen gaan naar mme Mary om verhaal te halen. Als we toch doorgaan met het werk volgt een hoge boete zo wordt ons verteld. De mannen gaan ondanks deze waarschuwing om dat niet te doen toch door met het werk!
Later horen we van de aannemer dat ze gewoon op geld uit waren. Iemand had kennelijk doorgegeven dat er Mzungu aan t werk waren. Die kunnen, zo vinden zij, wel wat extra geld aan de overheid ( lees aan hen) afdragen.
Gelukkig is madame Mary een sterke vrouw en heeft ze voet bij stuk gehouden. Alleen de tuk tuk bestuurder die de heren had gebracht eiste te worden betaald. Om meer problemen te voorkomen dat maar gedaan. Ze kunnen namelijk nog veel meer dingen verzinnen die de bouw kunnen frustreren, dus even slikken en weer doorgaan....
De geul voor de fundering is nu klaar, Dick en ik zijn afgedraaid omdat zandscheppen best een zware bezigheid is, zeker in deze warmte.???
Er wordt nog iets afgeleverd vanavond maar dat mogen anderen naar binnen scheppen. Welterusten...???

Dag 13
Het is vrijdag, een bewogen dag. Vandaag zijn er maar liefst 4 bezoeken geweest van ambtenaren die langskwamen omdat er:
Geen vergunning was voor het graven van een fundering;
Er 1 1/2 ton kiezelstenen te lang voor de deur lagen (terwijl we langs plekken lopen waar deze hopen al liggen vanaf dat wij er langs komen);
Er stenen (blocks) voor de deur zijn gestort (wat gebruikelijk is bij een verbouwing);
Er gewerkt wordt zonder de juiste papieren (die niet nodig zijn).
Kortom, ook weer gewoon pogingen tsja, het is moeilijk anders te formuleren, tot afpersing. Gelukkig hebben wij madam Mary, een kei van een dame die zich niet uit het veld laat slaan! Zij geeft niet toe en zegt dat ze zich desnoods laat arresteren. Gelukkig komt het niet zover en na overleg met een hoge gemeenteambtenaar krijgt zij zijn telefoonnummer en iedere keer als er weer lui van de gemeente komen om geld te halen voor welke overtreding dan ook kan zij het afdoen met een telefoontje naar deze man. Dat alleen door haar standvastigheid, groot respect hebben wij voor haar gekregen (en dat hadden we overigens al...). Het komt gewoon omdat er blanken op dit project werken en dus denkt men dat er genoeg geld is en willen ze een graantje meepikken. Zo werkt het schijnbaar. Jammer genoeg.
Ondertussen heb je dus ook al kunnen lezen dat er diverse bouwmaterialen zijn gebracht die met het handje naar binnen moeten worden gebracht. Dat is zwaar werk, weten wij nu uit ervaring, maar wel dankbaar. De betonvlechters hebben mooie kolommen van betonstaal gemaakt, het gaat allemaal ergens op lijken. Zodra we ergens goed wifi vinden, posten we dan toch echt die foto’s, dat is gisteren dus mislukt ;-((
Sylvia heeft naast het scheppen van zand, grind en sjouwen van stenen ook nog 2 kids bijles gegeven in voornamelijk Engels. Deze kinderen hebben bijles keihard nodig, vaak weten ze het echt niet waar het over gaat. Of het gaat lukken om ze in deze periode wat verder te krijgen moeten we afwachten, het is zeker de moeite van het proberen waard.

Dag 14
Hoewel de aannemer vandaag en morgen doorwerkt aan de fundering, (zaterdag en zondag dus) hebben wij besloten in ieder geval vandaag wel vrij te nemen. Misschien gaan we morgen wel even langs de school. We zouden vandaag met de 2 kinderen van Kate, waar we dus wonen, naar het Hallerpark gaan, dat is een soort van dierentuin. Ware het niet dat Nantanja, de jongste erg verkouden is geworden en misschien wel griep heeft. Dus dat verschuiven we naar een ander weekend. We zijn daarom naar de Bombolulu handicraft workshop gegaan, dat is een cultureel centrum waar gehandicapten met hout leer, stof en andere natuurlijke materialen allerlei spullen maken als tassen, sieraden, houtsnijwerk figuren en kleding. Daarnaast zijn er kleine dorpjes nagebouwd waarin het traditionele leven plaatsvond. Een leuke manier om meer van de stammencultuur van Kenia te leren kennen. Een leuk weetje: wanneer je vroeger als Masai-man na dagen of misschien weken werken in de wildernis thuiskwam bij je eigen hut, waar jouw vrouw dus woont, en je zag er een speer voor staan, dan betekende dat dat er een andere man bij je vrouw was en moest je dus buiten wachten tot zij klaar waren. Dat gebruik is tegenwoordig veranderd en dat lijkt me maar goed ook!! Waar we ook komen trouwens, of we nu lopend zijn of met de motor taxi, worden we van veraf begroet, door kinderen maar ook door volwassenen. HOW ARE YOU?? En Jambo!! (Ook een vriendelijke groet) Klinkt het vrijwel overal waar we gaan en soms zijn er mensen die je de hand willen schudden. Echt heel erg leuk. Na ons bezoek aan Bombolulu zijn we nog een paar uurtjes naar het strand gegaan. Toen we daar vlakbij waren kwamen we 4 mooi aangeklede meiden tegen, opgedoft voor een feest of zo, die een foto probeerden te maken van zichzelf, dus Sylvia bood aan dat even te doen. Dat wilden ze graag maar.... ze wilden dan ook met MIJ op de foto.... ik begrijp nu een een beetje hoe Wim-Lex zich altijd moet voelen.... ?

Dag 15
Het is zondag vandaag, een rustdag zou je zeggen. Zo begint de dag ook. Rustig ontbijten, overleggen wat we gaan doen. We gaan even langs de school en daarna naar t strand. Verder is er niet veel te doen in de directe omgeving. Andere uitstapjes volgen later in de komende weken.
Op school komen we madame Mary tegen met haar handen in t cement. Ze is even een vloertje aan het repareren, met wat overgebleven cement! ??
Ze is blij met onze komst omdat er hout is gebracht dat nu midden in t pad ligt. Aletta, een vrijwilligster die in de weekenden ook bij Kate logeert, helpt ook een handje mee en na een half uurtje zwoegen hebben we het hout netjes opgestapeld en uit de weg gelegd. We nemen een tuk tuk naar het Reef hotel waar we de rest van de dag ons vermaken met wat zwemmen en het lezen van een goed boek. Op de terugweg gaan we nog even langs de city mall, eten een ijsje en internetten wat, want... hier is WiFi ?.
We besluiten op de terugweg een tuk tuk te nemen. Die vinden we snel. De meneer heeft geen idee waar t is, maar na enige onderhandeling en de belofte dat wij de weg wijzen gaan we met hem mee. Dick maakt een grapje en vraagt of hij moet rijden omdat hij de weg wel weet. De tuk tuk bestuurder vindt dat wel een goed idee, dus Dick achter t stuur ?. Dat ging prima, dus als hij zonder baan komt te zitten is dit altijd nog een optie!
Aletta is jarig dus we hebben taart en zingen voor haar. Als verrassing krijgt ze een grote beker chocolademelk over zich heen gegoten. ( normaal is het modder) hilariteit alom. Ben blij dat ik niet jarig ben!

Dag 16
Weer een schooldag. Vandaag worden de pilaren met cement volgestort. Eerst bekisting maken met hiervoor gehuurd hout. Voor ons qua bouwwerkzaamheden niet veel te doen, dus ik geef opnieuw bijles Engels en bespreek een paar kinderen die wel wat extra hulp kunnen gebruiken met madame Mary. We maken een plannetjes ze te helpen. Dick assisteerde madame Elma. Na de lunch blijkt dat er 2 leerlingen opgenomen zijn in het ziekenhuis afgelopen weekend, mogelijk malaria. We besluiten met 2 leraren mee te gaan op bezoek. Dick en ik kopen wat fruit voor ze. Met de Matatu rijden we voor een appel en een ei naar mombassa stad, naar t ziekenhuis.
Dat is een hele belevenis! Ons bezoek wordt erg op prijs gesteld, net als het fruit.
Er blijkt gelukkig geen sprake van malaria, maar van een bacterie. De kinderen mogen morgen waarschijnlijk weer naar huis. Gelukkig maar.

Dag 17
Dinsdag. Ik moet nu voor mezelf de dagen erbij gaan schrijven want je raakt hier echt het gevoel voor data, dagen en tijd kwijt, het is echt zo. Vandaag begint de dag met wat mededelingen. De eerste is van de aannemer van de fundering, die zegt dat de achterste muur, die er dus al stond, een steensmuurtje, eigenlijk zo slecht is dat deze moet worden verstevigd. Er zijn wat opties.
1. Helemaal afbreken en opnieuw opbouwen met dezelfde stenen maar dan tussen de nieuw neergezette coloms zodat er een steviger geheel ontstaat.
2. Hetzelfde als 1 maar dan ook nog een fundering graven.
3. De ruimte tussen de coloms opvullen met cement en het geheel afstucen.
4. Niets doen en maar kijken hoe het afloopt.
Nummer 4 is dus geen optie, de muurtjes staan nu echt te trillen als je er tegenaan klopt, omdat er gaten in zijn gehakt om de coloms te kunnen plaatsen. De goedkoopste en tevens ook aanvaardbare optie lijkt om de gemaakte gaten op te vullen met cement en daarna eventueel nog wat te verstevigen met stenen, naast die coloms. Het gaat in ieder geval wel weer meer kosten natuurlijk, zowel materiaal als arbeid, hoewel die kosten wel lijken mee te vallen. Het voordeel is dat het wel een meer duurzaam geheel gaat worden!
De tweede mededeling was dat de teachers van de laagste 3 groepen vanmiddag naar een meeting moeten over het nieuwe leersysteem of nieuwe boeken. Of zoiets. Wij stellen daarom voor om vanmiddag met die drie groepen iets van sport en spel te gaan doen op een veldje wat voor ons zo’n 10 minuten lopen is. Ik kan je vertellen dat dat met een groep van ruim 60 kids (waarvan enkele driejarigen) die tijdsduur zeker verdubbeld wordt!! Sylvia en ik zijn eerst naar de supermarkt geweest om limonadesiroop in koekjes te scoren, als tussendoortje. Met ons mee ging mr. Kaingu, zeg maar wat bij ons de conciërge is en 1 teacher kwam na een half uurtje. We hadden 2 ballen bij ons, de kids hadden het enorm naar hun zin en wij lagen ‘s avonds lekker vroeg in bed...
Overigens hebben zowel Sylvia als ik de fout gemaakt om tijdens het teruglopen zo’n kleintje te gaan dragen, die dan ook prompt in slaap vielen tijdens het lopen. Uiteindelijk heb ik nog de hoofdprijs gewonnen want die van mij heeft het niet drooggehouden.....

Dag 18
Woensdag, vandaag vertelde de aannemer van de fundering dat hij echt tekort komt aan wat hij heeft berekend aan labour. Of we maar even 4000 shilling meer willen betalen. Dat zijn toch gesprekken die we in Nederland niet zouden hebben, als een werk is aangenomen, dan doe je het er maar voor, maar hier lijkt dat toch anders te zijn. Tuurlijk moeten we meer betalen voor het extra werk wat uitgevoerd moet worden, maar dit is gewoon extra voor het eerste werk wat is/wordt uitgevoerd, toch wel een dingetje hoe daarmee om te gaan.
Sylvia gaat op verzoek van madam Mary met haar mee naar een directievergadering, waar alle directeuren van scholen naartoe komen om uitleg te krijgen over een nieuw digitaal registratiesysteem. Dat systeem ziet erop dat scholen een vergoeding krijgen wanneer zijn straatkinderen aan hun school kunnen verbinden voor minimaal 80% van het schooljaar. Dat is een project van Aga Khan en Unicef en voor die registratie is een app ontwikkeld.
Wat op onze school nog ontbreekt is tenminste 1 device en internet of data. Er wordt naar gestreefd elke school zo’n device aan te bieden. Nu is deze er echter nog niet. Sylvia gaat als het ons lukt een device te leveren de komende weken alle docenten “opleiden” voor het gebruik van de app.
Ik had zelf ook wat leuks te doen want er was weer een lading van 7 ton zand gebracht die ik naar binnen kon kruien. Later op de dag kreeg ik daar nog wat gehuurde hulp bij, gelukkig, uiteindelijk was het rond 1900 voordat we naar huis gingen.

Dag 19
Vandaag zijn beide aannemers er. De één is bezig met het metselwerk, de ander met het houtwerk. De Keniaanse manier van afspraken maken begint ons op te breken. Het eind van ons budget is niet alleen in zicht, maar ook al bereikt. Tegelijkertijd moet er nog veel gebeuren. Vooraf zijn afspraken gemaakt, maar de aannemers corrigeren hun offerte iedere keer met iets dat ze per ongeluk over het hoofd hebben gezien. Een kleine overschrijding hadden we al voorzien, maar het dreigt uit de hand te lopen. Gelukkig druppelen er nog donaties binnen en kunnen we zelf nog wat bijdragen. We zijn al zover gevorderd maar toch er moet nog heel wat gebeuren. We beginnen vanochtend met de calculatie als de aannemer die het dak opnieuw gaat maken zegt dat we dat niet hebben afgesproken en veel extra geld wil. Dat was de druppel voor ons. Na een stevig gesprek hebben we heel duidelijk aangeven dat onze grenzen bereikt zijn en na lang praten bereiken we uiteindelijk overeenstemming. Nu maar hopen dat beiden zich aan deze afspraak houden.
De middag gebruiken we om geld op te halen bij de bank en even de boel de boel te laten. Om de kosten te drukken hebben Dick en ik beloofd mee te helpen om op arbeidskosten te besparen Morgen dus de “kluskleren” aan en gaan....

Dag 20
Vrijdag, laatste dag van de week. Voor ons dan, want de aannemer gaat morgen door. Die van de fundering maakt het morgen af, tot nu toe heeft ie erg mooi werk geleverd! Wij zijn er erg trots op. De aannemer die het timmerwerk en het dak afmaakt zegt dat hij morgen ook klaar is. We zijn erg benieuwd en schatten in dat dat wat optimistisch ingeschat is maar dat zien we maandag wel. Wij kunnen morgen niet want we hebben afgesproken dat we een stadswandeling in Mombasa gaan doen met een gids. Maar ja, het is Kenia, dus weten we niet of dat doorgaat, het lijkt er wel op.
Om de prijs te drukken van het timmerwerk hebben Sylvia en ik aangeboden om mee te werken, dus dat hebben we vandaag ook gedaan. In de volle zon, dat valt niet mee maar het resultaat mag er wel zijn. Wij kijken nu wel uit naar het eind van deze verbouwing. Nu het daar zo naar toe gaat hebben we steeds vaker discussies over geld, iets wat we in Nederland niet zo gewend zijn maar wat hier nogal gewoon is. Wij hebben ons standpunt nu wel heel erg duidelijk gemaakt, de pot is leeg, als er nog iets gekocht moet worden of gedaan moet worden, moet het of vanuit een ander budget komen of ten koste gaan van iets anders van dit project. We denken dat we nu wel op een een lijn zitten en hopen dat we geen verrassingen meer krijgen (tegen beter weten in???).

Dag 21
Weer een weekend. We beginnen vandaag met een rondleiding door Mombassa. De gids neemt ons mee naar het fort Jesus, een door de Portugezen gemaakt fort. Daarna gaan we naar de oude binnenstad, the fish market, de oude groente en specerijen markt en daarna naar de olifanten slagtanden die de toegangspoort zijn tot Mombassa. Na een wandeling van 2 1/2 uur pikt Kate ons weer op. We rijden even langs de kust (heerlijk) en gaan dan de stad weer in op zoek naar Deet en zonnebrand. Dat valt nog niet mee. Halverwege de rit worden we weer eens aangehouden door de politie. Dit keer omdat Kate haar baan niet zou hebben gehouden? ik heb in deze stad nog nooit iemand zijn baan zien houden. Alles rijdt door elkaar heen.
Mee naar het bureau, daar na betaling van een klein bedrag weer verder. 5 minuten later weer aangehouden door de politie... het begint nu vervelend te worden. Nu hadden 2 van ons de gordel niet om en we hadden geen kopie van ons visumblad van t paspoort bij ons. Wat wilden we daarvoor betalen? Niets dus. Gelukkig heeft Syl de agenten kunnen overtuigen dat we vrijwilligers zijn en ons geld liever willen besteden aan de kinderen van Mombassa. Na wat foto’s te hebben laten zien van de verbouwing van de school mogen we doorrijden, pffff .
s Middags lekker bij ‘t zwembad gelegen en ‘s avonds met de vrijwilligers gegeten. We zijn inmiddels met z’n vieren.

Reacties

Reacties

Joke

Wat een verhalen weer zeg. Heel leuk om te lezen!! Het is wel fijn dat de aannemer goed werk verricht, maar wel heel erg wennen aan de Afrikaanse manier van werken, afspraak is afspraak zoals in NL is daar blijkbaar: afspraak is dus geen afspraak, want als ik een foutje heb gemaakt in de berekeningen/hoeveelheid werk dan mag jij die betalen en graag nog wat extra. En dan die "aanhoudingen" en "ambtenaren" om gek van te worden. Jullie houden je hoofd nog koel, voor zover dat kan in die hitte. Nou diepe buiging en petje af hoor. Ga zo door want jullie hebben in die korte tijd al een mooi resultaat!! Enne lekker genieten van die prachtige kinderen en de mooie mensen die daar ook zijn.

Jeanette

Tjerk wat een ervaring ondanks dat het soms niet is zoals wij gewend zijn moet het al bij al toch een geweldige ervaring zijn. Ik vond het in elk geval prachtig hoe jullie je inzetten. Succes en nog super genieten van al het moois wat jullie daar presteren top xx

Jeanette

Tjerk moet Tjeem zijn

ma en wim

krijgen enig idee hoe de gang van zaken is maaaaaar toch wel genieten.
Leuke verslagen,
liefs van ons

Mariska

Lees met veel plezier en interesse over jullie ervaringen.

Anneke Doingoood

Mooi om jullie "avontuur" te lezen! Goed bezig en complimenten voor jullie Keniaanse manier van doen inmiddels... ;-)

Liesbeth

Tjonge jonge, wat een reis. Wat een prachtige omschrijving heb ik kunnen lezen bij dag 50. Een heerlijke dag!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Doingoood