Dag 12 t/m 21

Wel wat veel maar ja, nu even goed wifi dus daar moet je van genieten!!

Dag 12
Gisteren is één van de aannemers begonnen met het verwijderen van het dak. Dat gaat op z’n Keniaans. In zijn eentje met beperkt gereedschap, maar vandaag is die klus geklaard en ziet het er best goed uit. Vanmorgen is madame Mary met de andere aannemer naar de cementfabriek geweest om daar de eerste zakken cement aan te schaffen, daarna staal gehaald en aan het eind van de dag werd de eerste 2 ton rivierzand gebracht.
Met een pikhouweel en een schep is begonnen een geul te bikken zodat daarin de fundering kan worden gemaakt. A hell of a job in de volle zon. Twee mannen bikken om beurten een kwartiertje en geven dan de houweel over aan de ander, echt teamwork dat zie je hier niet vaak.
Ondertussen werkt Dick met de werkmannen mee en ben ik weer in de klas bij madame Christie. Er zijn 2 leerlingen die ondersteund moeten worden met Engels. Hen geef ik apart bijles, ik kijk wat werk na en leer ze een paar woorden Nederlands. Zij leren mij een paar woorden Kiswahili.
Daarna geef ik ze een tekenopdracht omdat mme Christie opeens verdwenen is. Gelukkig komt ze terug en geeft de kinderen een huiswerkopdracht. Tijd voor mij om te zien of ik nog bij het werk kan helpen van de aannemers.
Ondertussen komt Dick langs en vertelt dat het werk stilligt omdat er geen vergunning lijkt te zijn om een fundering te maken. Dit lijkt een behoorlijke streep door de rekening. De heren, die zeggen namens de overheid te komen gaan naar mme Mary om verhaal te halen. Als we toch doorgaan met het werk volgt een hoge boete zo wordt ons verteld. De mannen gaan ondanks deze waarschuwing om dat niet te doen toch door met het werk!
Later horen we van de aannemer dat ze gewoon op geld uit waren. Iemand had kennelijk doorgegeven dat er Mzungu aan t werk waren. Die kunnen, zo vinden zij, wel wat extra geld aan de overheid ( lees aan hen) afdragen.
Gelukkig is madame Mary een sterke vrouw en heeft ze voet bij stuk gehouden. Alleen de tuk tuk bestuurder die de heren had gebracht eiste te worden betaald. Om meer problemen te voorkomen dat maar gedaan. Ze kunnen namelijk nog veel meer dingen verzinnen die de bouw kunnen frustreren, dus even slikken en weer doorgaan....
De geul voor de fundering is nu klaar, Dick en ik zijn afgedraaid omdat zandscheppen best een zware bezigheid is, zeker in deze warmte.???
Er wordt nog iets afgeleverd vanavond maar dat mogen anderen naar binnen scheppen. Welterusten...???

Dag 13
Het is vrijdag, een bewogen dag. Vandaag zijn er maar liefst 4 bezoeken geweest van ambtenaren die langskwamen omdat er:
Geen vergunning was voor het graven van een fundering;
Er 1 1/2 ton kiezelstenen te lang voor de deur lagen (terwijl we langs plekken lopen waar deze hopen al liggen vanaf dat wij er langs komen);
Er stenen (blocks) voor de deur zijn gestort (wat gebruikelijk is bij een verbouwing);
Er gewerkt wordt zonder de juiste papieren (die niet nodig zijn).
Kortom, ook weer gewoon pogingen tsja, het is moeilijk anders te formuleren, tot afpersing. Gelukkig hebben wij madam Mary, een kei van een dame die zich niet uit het veld laat slaan! Zij geeft niet toe en zegt dat ze zich desnoods laat arresteren. Gelukkig komt het niet zover en na overleg met een hoge gemeenteambtenaar krijgt zij zijn telefoonnummer en iedere keer als er weer lui van de gemeente komen om geld te halen voor welke overtreding dan ook kan zij het afdoen met een telefoontje naar deze man. Dat alleen door haar standvastigheid, groot respect hebben wij voor haar gekregen (en dat hadden we overigens al...). Het komt gewoon omdat er blanken op dit project werken en dus denkt men dat er genoeg geld is en willen ze een graantje meepikken. Zo werkt het schijnbaar. Jammer genoeg.
Ondertussen heb je dus ook al kunnen lezen dat er diverse bouwmaterialen zijn gebracht die met het handje naar binnen moeten worden gebracht. Dat is zwaar werk, weten wij nu uit ervaring, maar wel dankbaar. De betonvlechters hebben mooie kolommen van betonstaal gemaakt, het gaat allemaal ergens op lijken. Zodra we ergens goed wifi vinden, posten we dan toch echt die foto’s, dat is gisteren dus mislukt ;-((
Sylvia heeft naast het scheppen van zand, grind en sjouwen van stenen ook nog 2 kids bijles gegeven in voornamelijk Engels. Deze kinderen hebben bijles keihard nodig, vaak weten ze het echt niet waar het over gaat. Of het gaat lukken om ze in deze periode wat verder te krijgen moeten we afwachten, het is zeker de moeite van het proberen waard.

Dag 14
Hoewel de aannemer vandaag en morgen doorwerkt aan de fundering, (zaterdag en zondag dus) hebben wij besloten in ieder geval vandaag wel vrij te nemen. Misschien gaan we morgen wel even langs de school. We zouden vandaag met de 2 kinderen van Kate, waar we dus wonen, naar het Hallerpark gaan, dat is een soort van dierentuin. Ware het niet dat Nantanja, de jongste erg verkouden is geworden en misschien wel griep heeft. Dus dat verschuiven we naar een ander weekend. We zijn daarom naar de Bombolulu handicraft workshop gegaan, dat is een cultureel centrum waar gehandicapten met hout leer, stof en andere natuurlijke materialen allerlei spullen maken als tassen, sieraden, houtsnijwerk figuren en kleding. Daarnaast zijn er kleine dorpjes nagebouwd waarin het traditionele leven plaatsvond. Een leuke manier om meer van de stammencultuur van Kenia te leren kennen. Een leuk weetje: wanneer je vroeger als Masai-man na dagen of misschien weken werken in de wildernis thuiskwam bij je eigen hut, waar jouw vrouw dus woont, en je zag er een speer voor staan, dan betekende dat dat er een andere man bij je vrouw was en moest je dus buiten wachten tot zij klaar waren. Dat gebruik is tegenwoordig veranderd en dat lijkt me maar goed ook!! Waar we ook komen trouwens, of we nu lopend zijn of met de motor taxi, worden we van veraf begroet, door kinderen maar ook door volwassenen. HOW ARE YOU?? En Jambo!! (Ook een vriendelijke groet) Klinkt het vrijwel overal waar we gaan en soms zijn er mensen die je de hand willen schudden. Echt heel erg leuk. Na ons bezoek aan Bombolulu zijn we nog een paar uurtjes naar het strand gegaan. Toen we daar vlakbij waren kwamen we 4 mooi aangeklede meiden tegen, opgedoft voor een feest of zo, die een foto probeerden te maken van zichzelf, dus Sylvia bood aan dat even te doen. Dat wilden ze graag maar.... ze wilden dan ook met MIJ op de foto.... ik begrijp nu een een beetje hoe Wim-Lex zich altijd moet voelen.... ?

Dag 15
Het is zondag vandaag, een rustdag zou je zeggen. Zo begint de dag ook. Rustig ontbijten, overleggen wat we gaan doen. We gaan even langs de school en daarna naar t strand. Verder is er niet veel te doen in de directe omgeving. Andere uitstapjes volgen later in de komende weken.
Op school komen we madame Mary tegen met haar handen in t cement. Ze is even een vloertje aan het repareren, met wat overgebleven cement! ??
Ze is blij met onze komst omdat er hout is gebracht dat nu midden in t pad ligt. Aletta, een vrijwilligster die in de weekenden ook bij Kate logeert, helpt ook een handje mee en na een half uurtje zwoegen hebben we het hout netjes opgestapeld en uit de weg gelegd. We nemen een tuk tuk naar het Reef hotel waar we de rest van de dag ons vermaken met wat zwemmen en het lezen van een goed boek. Op de terugweg gaan we nog even langs de city mall, eten een ijsje en internetten wat, want... hier is WiFi ?.
We besluiten op de terugweg een tuk tuk te nemen. Die vinden we snel. De meneer heeft geen idee waar t is, maar na enige onderhandeling en de belofte dat wij de weg wijzen gaan we met hem mee. Dick maakt een grapje en vraagt of hij moet rijden omdat hij de weg wel weet. De tuk tuk bestuurder vindt dat wel een goed idee, dus Dick achter t stuur ?. Dat ging prima, dus als hij zonder baan komt te zitten is dit altijd nog een optie!
Aletta is jarig dus we hebben taart en zingen voor haar. Als verrassing krijgt ze een grote beker chocolademelk over zich heen gegoten. ( normaal is het modder) hilariteit alom. Ben blij dat ik niet jarig ben!

Dag 16
Weer een schooldag. Vandaag worden de pilaren met cement volgestort. Eerst bekisting maken met hiervoor gehuurd hout. Voor ons qua bouwwerkzaamheden niet veel te doen, dus ik geef opnieuw bijles Engels en bespreek een paar kinderen die wel wat extra hulp kunnen gebruiken met madame Mary. We maken een plannetjes ze te helpen. Dick assisteerde madame Elma. Na de lunch blijkt dat er 2 leerlingen opgenomen zijn in het ziekenhuis afgelopen weekend, mogelijk malaria. We besluiten met 2 leraren mee te gaan op bezoek. Dick en ik kopen wat fruit voor ze. Met de Matatu rijden we voor een appel en een ei naar mombassa stad, naar t ziekenhuis.
Dat is een hele belevenis! Ons bezoek wordt erg op prijs gesteld, net als het fruit.
Er blijkt gelukkig geen sprake van malaria, maar van een bacterie. De kinderen mogen morgen waarschijnlijk weer naar huis. Gelukkig maar.

Dag 17
Dinsdag. Ik moet nu voor mezelf de dagen erbij gaan schrijven want je raakt hier echt het gevoel voor data, dagen en tijd kwijt, het is echt zo. Vandaag begint de dag met wat mededelingen. De eerste is van de aannemer van de fundering, die zegt dat de achterste muur, die er dus al stond, een steensmuurtje, eigenlijk zo slecht is dat deze moet worden verstevigd. Er zijn wat opties.
1. Helemaal afbreken en opnieuw opbouwen met dezelfde stenen maar dan tussen de nieuw neergezette coloms zodat er een steviger geheel ontstaat.
2. Hetzelfde als 1 maar dan ook nog een fundering graven.
3. De ruimte tussen de coloms opvullen met cement en het geheel afstucen.
4. Niets doen en maar kijken hoe het afloopt.
Nummer 4 is dus geen optie, de muurtjes staan nu echt te trillen als je er tegenaan klopt, omdat er gaten in zijn gehakt om de coloms te kunnen plaatsen. De goedkoopste en tevens ook aanvaardbare optie lijkt om de gemaakte gaten op te vullen met cement en daarna eventueel nog wat te verstevigen met stenen, naast die coloms. Het gaat in ieder geval wel weer meer kosten natuurlijk, zowel materiaal als arbeid, hoewel die kosten wel lijken mee te vallen. Het voordeel is dat het wel een meer duurzaam geheel gaat worden!
De tweede mededeling was dat de teachers van de laagste 3 groepen vanmiddag naar een meeting moeten over het nieuwe leersysteem of nieuwe boeken. Of zoiets. Wij stellen daarom voor om vanmiddag met die drie groepen iets van sport en spel te gaan doen op een veldje wat voor ons zo’n 10 minuten lopen is. Ik kan je vertellen dat dat met een groep van ruim 60 kids (waarvan enkele driejarigen) die tijdsduur zeker verdubbeld wordt!! Sylvia en ik zijn eerst naar de supermarkt geweest om limonadesiroop in koekjes te scoren, als tussendoortje. Met ons mee ging mr. Kaingu, zeg maar wat bij ons de conciërge is en 1 teacher kwam na een half uurtje. We hadden 2 ballen bij ons, de kids hadden het enorm naar hun zin en wij lagen ‘s avonds lekker vroeg in bed...
Overigens hebben zowel Sylvia als ik de fout gemaakt om tijdens het teruglopen zo’n kleintje te gaan dragen, die dan ook prompt in slaap vielen tijdens het lopen. Uiteindelijk heb ik nog de hoofdprijs gewonnen want die van mij heeft het niet drooggehouden.....

Dag 18
Woensdag, vandaag vertelde de aannemer van de fundering dat hij echt tekort komt aan wat hij heeft berekend aan labour. Of we maar even 4000 shilling meer willen betalen. Dat zijn toch gesprekken die we in Nederland niet zouden hebben, als een werk is aangenomen, dan doe je het er maar voor, maar hier lijkt dat toch anders te zijn. Tuurlijk moeten we meer betalen voor het extra werk wat uitgevoerd moet worden, maar dit is gewoon extra voor het eerste werk wat is/wordt uitgevoerd, toch wel een dingetje hoe daarmee om te gaan.
Sylvia gaat op verzoek van madam Mary met haar mee naar een directievergadering, waar alle directeuren van scholen naartoe komen om uitleg te krijgen over een nieuw digitaal registratiesysteem. Dat systeem ziet erop dat scholen een vergoeding krijgen wanneer zijn straatkinderen aan hun school kunnen verbinden voor minimaal 80% van het schooljaar. Dat is een project van Aga Khan en Unicef en voor die registratie is een app ontwikkeld.
Wat op onze school nog ontbreekt is tenminste 1 device en internet of data. Er wordt naar gestreefd elke school zo’n device aan te bieden. Nu is deze er echter nog niet. Sylvia gaat als het ons lukt een device te leveren de komende weken alle docenten “opleiden” voor het gebruik van de app.
Ik had zelf ook wat leuks te doen want er was weer een lading van 7 ton zand gebracht die ik naar binnen kon kruien. Later op de dag kreeg ik daar nog wat gehuurde hulp bij, gelukkig, uiteindelijk was het rond 1900 voordat we naar huis gingen.

Dag 19
Vandaag zijn beide aannemers er. De één is bezig met het metselwerk, de ander met het houtwerk. De Keniaanse manier van afspraken maken begint ons op te breken. Het eind van ons budget is niet alleen in zicht, maar ook al bereikt. Tegelijkertijd moet er nog veel gebeuren. Vooraf zijn afspraken gemaakt, maar de aannemers corrigeren hun offerte iedere keer met iets dat ze per ongeluk over het hoofd hebben gezien. Een kleine overschrijding hadden we al voorzien, maar het dreigt uit de hand te lopen. Gelukkig druppelen er nog donaties binnen en kunnen we zelf nog wat bijdragen. We zijn al zover gevorderd maar toch er moet nog heel wat gebeuren. We beginnen vanochtend met de calculatie als de aannemer die het dak opnieuw gaat maken zegt dat we dat niet hebben afgesproken en veel extra geld wil. Dat was de druppel voor ons. Na een stevig gesprek hebben we heel duidelijk aangeven dat onze grenzen bereikt zijn en na lang praten bereiken we uiteindelijk overeenstemming. Nu maar hopen dat beiden zich aan deze afspraak houden.
De middag gebruiken we om geld op te halen bij de bank en even de boel de boel te laten. Om de kosten te drukken hebben Dick en ik beloofd mee te helpen om op arbeidskosten te besparen Morgen dus de “kluskleren” aan en gaan....

Dag 20
Vrijdag, laatste dag van de week. Voor ons dan, want de aannemer gaat morgen door. Die van de fundering maakt het morgen af, tot nu toe heeft ie erg mooi werk geleverd! Wij zijn er erg trots op. De aannemer die het timmerwerk en het dak afmaakt zegt dat hij morgen ook klaar is. We zijn erg benieuwd en schatten in dat dat wat optimistisch ingeschat is maar dat zien we maandag wel. Wij kunnen morgen niet want we hebben afgesproken dat we een stadswandeling in Mombasa gaan doen met een gids. Maar ja, het is Kenia, dus weten we niet of dat doorgaat, het lijkt er wel op.
Om de prijs te drukken van het timmerwerk hebben Sylvia en ik aangeboden om mee te werken, dus dat hebben we vandaag ook gedaan. In de volle zon, dat valt niet mee maar het resultaat mag er wel zijn. Wij kijken nu wel uit naar het eind van deze verbouwing. Nu het daar zo naar toe gaat hebben we steeds vaker discussies over geld, iets wat we in Nederland niet zo gewend zijn maar wat hier nogal gewoon is. Wij hebben ons standpunt nu wel heel erg duidelijk gemaakt, de pot is leeg, als er nog iets gekocht moet worden of gedaan moet worden, moet het of vanuit een ander budget komen of ten koste gaan van iets anders van dit project. We denken dat we nu wel op een een lijn zitten en hopen dat we geen verrassingen meer krijgen (tegen beter weten in???).

Dag 21
Weer een weekend. We beginnen vandaag met een rondleiding door Mombassa. De gids neemt ons mee naar het fort Jesus, een door de Portugezen gemaakt fort. Daarna gaan we naar de oude binnenstad, the fish market, de oude groente en specerijen markt en daarna naar de olifanten slagtanden die de toegangspoort zijn tot Mombassa. Na een wandeling van 2 1/2 uur pikt Kate ons weer op. We rijden even langs de kust (heerlijk) en gaan dan de stad weer in op zoek naar Deet en zonnebrand. Dat valt nog niet mee. Halverwege de rit worden we weer eens aangehouden door de politie. Dit keer omdat Kate haar baan niet zou hebben gehouden? ik heb in deze stad nog nooit iemand zijn baan zien houden. Alles rijdt door elkaar heen.
Mee naar het bureau, daar na betaling van een klein bedrag weer verder. 5 minuten later weer aangehouden door de politie... het begint nu vervelend te worden. Nu hadden 2 van ons de gordel niet om en we hadden geen kopie van ons visumblad van t paspoort bij ons. Wat wilden we daarvoor betalen? Niets dus. Gelukkig heeft Syl de agenten kunnen overtuigen dat we vrijwilligers zijn en ons geld liever willen besteden aan de kinderen van Mombassa. Na wat foto’s te hebben laten zien van de verbouwing van de school mogen we doorrijden, pffff .
s Middags lekker bij ‘t zwembad gelegen en ‘s avonds met de vrijwilligers gegeten. We zijn inmiddels met z’n vieren.

Dag 12

Dag 12
Gisteren is één van de aannemers begonnen met het verwijderen van het dak. Dat gaat op z’n Keniaans. In zijn eentje met beperkt gereedschap, maar vandaag is die klus geklaard en ziet het er best goed uit. Vanmorgen is madame Mary met de andere aannemer naar de cementfabriek geweest om daar de eerste zakken cement aan te schaffen, daarna staal gehaald en aan het eind van de dag werd de eerste 2 ton rivierzand gebracht.
Met een pikhouweel en een schep is begonnen een geul te bikken zodat daarin de fundering kan worden gemaakt. A hell of a job in de volle zon. Twee mannen bikken om beurten een kwartiertje en geven dan de houweel over aan de ander, echt teamwork dat zie je hier niet vaak.
Ondertussen werkt Dick met de werkmannen mee en ben ik weer in de klas bij madame Christie. Er zijn 2 leerlingen die ondersteund moeten worden met Engels. Hen geef ik apart bijles, ik kijk wat werk na en leer ze een paar woorden Nederlands. Zij leren mij een paar woorden Kiswahili.
Daarna geef ik ze een tekenopdracht omdat mme Christie opeens verdwenen is. Gelukkig komt ze terug en geeft de kinderen een huiswerkopdracht. Tijd voor mij om te zien of ik nog bij het werk kan helpen van de aannemers.
Ondertussen komt Dick langs en vertelt dat het werk stilligt omdat er geen vergunning lijkt te zijn om een fundering te maken. Dit lijkt een behoorlijke streep door de rekening. De heren, die zeggen namens de overheid te komen gaan naar mme Mary om verhaal te halen. Als we toch doorgaan met het werk volgt een hoge boete zo wordt ons verteld. De mannen gaan ondanks deze waarschuwing om dat niet te doen toch door met het werk!
Later horen we van de aannemer dat ze gewoon op geld uit waren. Iemand had kennelijk doorgegeven dat er Mzungu aan t werk waren. Die kunnen, zo vinden zij, wel wat extra geld aan de overheid ( lees aan hen) afdragen.
Gelukkig is madame Mary een sterke vrouw en heeft ze voet bij stuk gehouden. Alleen de tuk tuk bestuurder die de heren had gebracht eiste te worden betaald. Om meer problemen te voorkomen dat maar gedaan. Ze kunnen namelijk nog veel meer dingen verzinnen die de bouw kunnen frustreren, dus even slikken en weer doorgaan....
De geul voor de fundering is nu klaar, Dick en ik zijn afgedraaid omdat zandscheppen best een zware bezigheid is, zeker in deze warmte.???
Er wordt nog iets afgeleverd vanavond maar dat mogen anderen naar binnen scheppen. Welterusten...???

Dag 8 tot en met 11

Dag 8
Behoorlijk hetzelfde als 7. Lekker uitgerust dus (en wel wat verbrand).

Dag 9
Vandaag weer fris en fruitig aan de slag. Hoewel... Sylvia is erg verkouden en heeft slecht geslapen. Gelukkig is haar keelpijn wat afgenomen. Afgelopen weekend is Aletta ook bij Kate komen slapen. Aletta is fysiotherapeut en gaat op een project aan de andere kant van de stad aan de slag, ook met kinderen.
Wij hebben in het weekend eens goed nagedacht over het idee van Madam Mary om in de toekomst een 2e verdieping op de school te willen plaatsen. Buiten alle bouwkundige problemen die zich daarbij zullen voordoen, is het eigenlijk praktisch niet mogelijk om alle 300 kinderen daar te huisvesten. Veel te weinig speelruimte bijvoorbeeld en ook het sanitair laat dat gewoon niet toe. Dit hebben we vanmorgen besproken met madam Mary en zij zag deze logica eigenlijk ook wel in, dus nu zijn we opnieuw in overleg met de aannemers over hoe het dan wel te realiseren. Wordt zeker nog vervolgd!
Verder hebben we opnieuw in klassen geassisteerd en heeft Sylvia nog wat toelatingsexamens van nieuwe leerlingen nagekeken. Aan de hand hiervan wordt bepaald in welke klas zij worden geplaatst.

Dag 10
Opnieuw zware onderhandelingen met de “contractors” gevoerd. In principe hebben we een akkoord gesloten. We gaan toch voor een solide fundering, met zo’n 18 betonnen kolommen, waarop een betimmering (met ramen/deuren) wordt geplaatst door een andere contractor, die ook het dak weer zal terugplaatsen (nadat hij het natuurlijk eerst zelf verwijderd heeft). Daarna kijken we of er nog budget is om te vloeren te egaliseren, we hopen dat we het daarmee kunnen afmaken. Tussen de besprekingen door heeft madam Sylvia “haar” klas gewoon een science lesson gegeven, zodat madam Christie (de eigenlijke teacher) zich kon bezighouden met de intake van nieuwe leerlingen... en de leerlingen vonden het nog leuk ook! (Roeping gemist??) Morgen staat ze weer voor de klas. Ik ben ook gevraagd om mijn groep les te geven maar ik heb maar gepast voor die eer. Er zijn genoeg andere dingen te doen, daar stort ik me maar op. Na schooltijd zijn we met madam Mary naar een andere stad gereden met een “Matatu”, eigenlijk het plaatselijke openbaar vervoer zeg maar. Daar rijden er echt heel veel van en willen je allemaal graag meenemen. Pp betaal je per rit 50 shilling, dat is zo’n 40 cent, belachelijk weinig dus. Maar, dat is de prijs voor de lokale bevolking. Op de terugweg gingen Sylvia en ik samen, toen wilde de ronselaar (ja, naast de bestuurder is ook altijd een ronselaar “aan boord” om de auto vol passagiers te krijgen) 100 pp aan ons vragen. Dat zijn dan zogenaamde Mzungu prijzen, Mzungu = witte man. Maar goed, wij weten de echte - lokale - prijzen en betalen dus geen cent teveel he!
We waren daar met Mary om te kijken of het geld van de donaties inmiddels op de rekening van de school stond en inderdaad was het binnen! Jammer genoeg brengt de bank daar weer een bedrag voor (internationaal) transfer in rekening.
Anyway, het is al mooi dat het zo snel hier is, kunnen de opdrachten verstrekt worden en het materiaal aangeschaft. ?

Dag 11
Alles gaat altijd anders in Kenia dan wat je verwacht. Toen wij vanmorgen op school aankwamen was de aannemer al geweest en heeft laten weten dat hij morgen al kan beginnen met de fundering. Dat is natuurlijk mooi, maar de andere aannemer, die het timmerwerk doet, moet eerst het dak verwijderen. Daarvoor moeten dan eerst de lokalen leeg zijn, bovendien moet er materiaal zijn, wil hij morgen kunnen beginnen met de fundering. Kortom, de kinderen moeten naar de andere kant, inclusief bankjes, maar aan de andere kant moeten dan wel schoolborden zijn... pffff. Oké, begonnen dus met schoolborden verven op de muur aan de andere kant. En er moet even een tijdelijk lokaal worden gemaakt waar gedurende de verbouwing, zo’n acht dagen schatten we nu, een klasje gehuisvest kan worden. En dat alles met al minimaal vijf keer gebruikt hout en dakplaten en zonder het goeie gereedschap! Gelukkig hebben we hulp van mister kaingu, echt een handige klusser, die dit allemaal heel erg gewend is. Een beetje chaos was het vandaag wel, maar het begin is er! Morgen gaan we er vroeg tegenaan om het dak van de tijdelijke klas erop te krijgen, zodat daar ook les gegeven kan worden. We zullen er ook wat foto’s van plaatsen natuurlijk! Die volgen weer als we ergens wifi hebben...

Dag 4, 5, 6 en 7...

Dag 4
Heel Kenia bleek gisteren geraakt te zijn door de stroomuitval. Rond 00.30 ging onze ventilator gelukkig weer aan zodat we weer enigszins verkoeling kregen. Vanmorgen dus wel fris en fruitig op, voor a new day at work. Syl is vandaag doorgegaan met kaften van schriften, tsja, iets wat in onze wegwerpmaatschappij eigenlijk niet voorkomt. Maar ze heeft er zo’n 120 gedaan. Waarschijnlijk meer dan boeken in de rest van haar leven... ?
Ik ben doorgegaan met het herstellen van schoolbanken. Eigenlijk hebben ze hier meer aan een tovenaar dan aan een timmerman. Maar goed, ik heb er vier in elkaar weten te krijgen, die de kids waarschijnlijk niet snel weer uit elkaar krijgen (hoop ik). Morgen weer door.
Gisteren hebben we met de eerste aannemer gesproken over de ophoging van het dak en de fundering van een aantal lokalen. Vandaag hebben we met nummer 2 gesproken en morgen volgt nummer 3. Zoals het er nu naar uitziet kunnen we dit inderdaad met al onze donaties realiseren, een schitterend resultaat dus! Als het allemaal doorgaat zal het nog gedurende ons verblijf worden gerealiseerd en zullen we het houtwerk ook nog in de verf kunnen zetten.
De kids zijn erg leuk maar wel met heul erg veul. En ze hebben ook best wel vaak pauze, zo’n 3 keer per dag geloof ik. Ik kan je vertellen, dat kaften en timmeren vinden ze allemaal heel erg interessant. Tja, dan moet je zelf ook wel pauze nemen he??

Dag 5
Vandaag weer vroeg op om de laatste hand te leggen aan het kaft project. Ik kan geen schriften meer zien ??? helaas niet gelukt nog een schriftje of 15 te gaan. Dick heeft de laatste te repareren bankjes gefikst.
We worden elke morgen goed verwend met pannenkoeken, scones of een lekker gebakken eitje. Een goed ontbijt is nodig omdat het middagmaal, alhoewel prima gekookt, wel wat eenzijdig is.
Meestal is er wel een of meerdere kind(eren) dat onze bordjes wel wil leeg eten.
Vandaag bestond de maaltijd uit rijst met wittekool.
Madam Mary is echt een geweldige dame. Iedereen raadpleegt haar de hele dag. Ouders komen langs, iemand van de overheid, er zijn problemen in de keuken omdat het hout nat is. Ze lost alles op. Echt fantastisch! De tweede en derde aannemer zijn geweest. Prijzen worden vergeleken. Het door ons opgehaalde en door jullie gedoneerde bedrag wordt aan madam Mary overgemaakt zodat we binnenkort aan het dak kunnen beginnen!
Vanavond lekker lezen en luieren.

Dag 6
Dag 6 alweer van de trip, de tijd vliegt hier voorbij. Vandaag is het dus vrijdag en vandaag heb ik in tegenstelling tot in Nederland, gewerkt. Niet aan de schoolbankjes maar in de klas assistentie verleend. Ik heb schriften nagekeken van de leerlingen en hier en daar wat correcties aangebracht. Ik heb zelfs Swahili nagekeken, dus je kan je voorstellen dat de kids veel zullen leren! ?????
Het is echt leuk en dankbaar. Vandaag ook zwaar onderhandeld met de tweede aannemer voor de fundering en het ophogen van het dak. Deze tweede komt een stuk hoger uit dan de eerste maar we hebben hier meer vertrouwen in omdat dit er meer solide, toekomstbestendiger uitziet. Bovendien wil Madam Mary op termijn een 2e verdieping op deze constructie proberen te realiseren en dan is de eerste aanbieding eigenlijk al geen optie meer, want daarop is een tweede verdieping gewoon onmogelijk. Met het budget dat we nu bij elkaar hebben kunnen we deze echter niet realiseren, we komen ca. 500 te kort dus zullen we moeten nagaan wat we met dit budget wel voor elkaar kunnen krijgen. Wellicht wordt dat ook een mooie start voor iets. We zijn nu net thuis en klaar voor het weekend. Wij denken morgen een dagje strand te gaan doen, jullie ook?

Dag 7
Zoals al aangekondigd een dagje strand. Heerlijk. Maar meteen een fotootje geplaatst...

Dag 1, 2, en 3. Foto’s komen het weekend wel...

Dag 1
Vandaag rond 1 uur vertrokken naar Antwerpen om van daaruit met de Thalys naar Schiphol te reizen. Een hele omweg, maar dat scheelde een hoop in de reiskosten. Geld dat we beter op onze bestemming kunnen gebruiken.
De trein kwam keurig op tijd, na 25 minuten waren we alweer terug in Rotterdam ?.
Daarna ging het mis een defecte trein op het traject zorgde voor de eerste vertraging van ruim een half uur. En daar bleef het ook bij. De hele volgende reis ging voorspoedig. Met alle wacht-, vlucht en overige reistijd waren we binnen 20 uur uit en thuis.
Mombasa is een grote stad, vol levendigheid. Gelukkig voor ons was het op deze reisdag bewolkt en dus niet al te heet. Om in te komen...
We werden opgehaald door onze lokale vertegenwoordiger Kate waar we de komende 9 weken verblijven.
We hebben ook al kennis kunnen maken met de lokale politie, werden er uitgepikt bij een policy roadblock en na een “bekeuring” voor Kate mochten we onze weg vervolgen.
Na een rondtoer om ons de belangrijkste dingen in de buurt te laten zien terug naar huis gegaan en daar onze eerste Keniaanse maaltijd genuttigd.
Na een korte powernap nu lekker muziekje luisteren en morgen aan de slag!

Dag 2
Vandaag de eerste dag op ons project, de Vilwakwe school in Mombasa.
We zijn voorgesteld aan de “founder” van de school, madam Mary, die in 2007 vond dat ze iets moest doen voor 7 kids van de wijk waarin zij deze school is gestart. Nu, ruim 10 jaar later, zitten er ca. 300 kinderen op de school en heeft ze een team leerkrachten van ca 8. We zijn door haar rondgeleid en voorgesteld aan het team en alle leerlingen. Dat vond ik nogal een belevenis. Een warme ontvangst door lieve kinderen, die echt gedreven zijn om te leren, alsof ze doordrongen zijn van het feit dat dit wel eens hun enige of laatste kans kan zijn. De school kan inderdaad wel wat opknapwerk gebruiken. We hebben besproken wat er allemaal moet gebeuren en ons is al duidelijk dat dat niet in die 9 weken dat wij er zijn gerealiseerd zal of kan worden. Er moet echter een verhoging plaatsvinden van het dak van een aantal lokalen en van diezelfde lokalen moet de fundering worden verbeterd, zodat deze in het regenseizoen niet meer onder water zullen lopen. Dat lijkt ons een mooie start en een goede besteding van het geld wat we met de donaties hebben opgehaald. Daarom zullen we morgen besprekingen voeren met een drietal lokale aannemers om te horen wat daarvan de kosten zullen zijn en wat wij zelf aan werkzaamheden zouden kunnen verrichten, om de prijs te drukken.
En als we niet daaraan gaan meewerken zijn er genoeg andere klussen hebben we inmiddels begrepen. We hoeven ons dus niet te vervelen!

Dag3
Heerlijk geslapen, en alhoewel de haan vroeg kraait zijn we daar al min of meer aan gewend. De oordoppen doen overigens ook wonderen ?
Vandaag is Dick begonnen om van een aantal kapotte schoolbanken een paar nieuwe te maken zodat de kinderen met minder dan 3 in een schoolbank hoeven te zitten. Dat is een behoorlijke klus met alleen een hamer. Later op de dag lukt het wat schroeven en een schroevendraaier te kopen. Oude spijkers moeten verwijderd worden en het hout is echt wel gebruikt zeg maar. Al met al een fikse klus die zeker niet in 1dag is geklaard. Zelf ben ik bezig geweest met het kaften van de schoolschriften. Daarvoor hebben we de zakken gebruikt waarin de maïsmeel heeft gezeten. Om het kaftwerk iets makkelijker te maken ben ik met madam Mary op pad gegaan om een schaar te kopen. Dat vereenvoudigt het werk aanzienlijk. Na het kaften de schriften voorzien van een leuk sierrandje en een naam zodat de kinderen ermee aan de slag kunnen.
Morgen hiermee verder.
Thuis direct even onder de douche en een beetje relaxen. Kate en Martha heden heerlijk gekookt en dus hebben we geleerd hoe je echt lekker met je handen kunt eten.
Eten was bij kaarslicht omdat de stroom is uitgevallen. Dat wordt vroeg naar bed vanavond ?

Klaar voor vertrek!

Oke, het is bijna zover! Het is nu 12.00 uur, zaterdagmiddag. Nog een uurtje voordat we vertrekken. Om via de omweg Antwerpen naar Schiphol de treinreis te aanvaarden. Daarna ca. 8 uur vliegen naar Nairobi, daarna nog een binnenlandse vlucht naar Mombasa. Spannend maar we zijn er allebei klaar voor. En de kids bewaken het thuisfront en zijn er ook klaar voor! We laten het met een gerust hart achter. Ik zal wat foto’s plaatsen van de voorbereiding, en dan op naar het volgende verhaal. Tot snel.

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Dick en Sylvia